Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/127

 I doktór zdawał się ręką uspokajać Hoffmana, jak magnetyzerzy uśmierzają dzikie konie, lub psy rozjuszone.
 Przez ten czas sprowadzono dorożkę.
 — Siadaj prędko, — szpnął doktór do Hoffmana.
 Hoffman wsiadł; wszystkie jego siły zużyły się w tej walce.
 — Do Bicêtre! — zawołał głośno doktór, siadając z Hoffmanem.
 I znowu cicho dodał do młodzieńca:
 — Gdzie chcesz, żebym cię wysadził?
 — Przed pałacem Równości — z ciężkością wykrztusił Hoffman.
 — Ruszaj kłusem, — rzekł doktór do woźnicy.
 Potem skłonił się tłumowi.
 — Niech żyje doktór! — krzyknął tłum!
 Gdy tłum zostaje pod naciskiem jakiegoś roznamiętnienia, zawsze musi krzyczeć, albo niech kto żyje, albo, niech zginie.
 Przed Pałacem Równości (Palais-Royal) doktór zatrzymał dorożkę.
 — Bądź zdrów, młodzieńcze, — rzekł do Hoffmana, — a wierzaj mi, odjedź czemprędzej do Niemiec; nie dobry jest pobyt we Francji dla osób z taką wyobraźnią, jak twoja.
 I wysadził z dorożki Hoffmana, który oszołomiony jeszcze wszystkiem, co mu się wydarzyło, szedł prosto pod wóz nadjedżający szybko z przeciwnej strony, który mógłby go był rozbić, ale wtem inny nadchodzący młodzieniec nagle zatrzymał go za rękę w chwili, gdy ze swej strony woźnica wysilał się dla powstrzymania koni.
 Dorożka z doktorem odjechała w bok.
 Dwaj młodzieńcy wydali razem jeden okrzyk:
 — Hoffman!
 — Werner!
 Widząc stan obezwładnienia w jakim znajdował się jego przyjaciel, Werner wciągnął go do ogrodu w Palais-Royal.
 Wtedy wszystko co zaszło, żywo stanęło w pamięci Hoffmana, i przypomniał sobie medaljon Antonji zastawiony u wymieniacza.
 Krzyknął rozpaczliwie, sądząc, że wypróżnił wszystkie kieszenie na marmurowym stole hotelu. Jednocześnie