Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/119

licznym, który w sposób dziwny kojarzył się z brzękiem luidorów.
 Weszli dwaj numerowi, niosący stół zupełnie zaopatrzony, którego omal nie upścili na widok tej góry bogactw rozrzucanych ręką młodej kobiety.
 — Dobrze — rzekł Hoffman — proszę przynieść wina szampańskiego, i odejść.
 Numerowi przynieśli kilka butelek szampańskiego i odeszli.
 Za nimi zamknął drzwi Hoffman, i zasunął rygielek.
 Potem, z oczyma gorejącemi żądzą, wrócił do Arsenji, którą zastał jeszcze przy stole, wciąż czerpiącą życie w tym zdroju Paktola.
 — I cóż? — zapytał.
 — To piękna rzecz, złoto! — rzekła, dawno go już nie dotykałam.
 — Pójdź, posil się wieczerzą, a potem, o! Danae, możesz się kąpać w złocie, wiele zechcesz.
 I pociągnął ją do stołu z wieczerzą.
 — Zimno mi! — rzekła.
 Hoffman spojarzł dokoła siebie; okna i łóżko obciągnięte były czerwonym adamaszkiem; wyrwał jedną osłonę okienną i podał ją Arsenji.
 Arsenja owinęła się kotarą, która, jakby sama przez się, ułożyła się nakształt fałdów starożytnego płaszcza, a pod tą draperją czerwoną, blade jej oblicze stało się jeszcze charakterystyczniejsze.
 Prawie przestraszył się Hoffman.
 Zasiadł przy stole, nalał sobie i wypił kilka kieliszków szampańskiego wina, raz po raz. Wtedy zdało mu się, że nieco koloru podchodziło pod oczy Arsenji.
 Nalał jej wina; wypiła.
 Chciał, ażeby coś zjadła; odmówiła.
 Kiedy zaś Hoffman nalegał:
 — Nie mogłabym przełknąć, — dodała.
 — To pijmy.
 Podała kieliszek.
 — Dobrze, pijmy, — powiedziała.
 Hoffman czuł i głód i pragnienie; jadł więc i pił.
 Pił nadewszystko; czuł, że potrzebuje śmiałości, nie iżby Arsenja, tak jak u siebie, chciała mu się opierać czy