Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/93

we wszystkie spiski Genowefę, nie dlatego, iżbym obawiał się niewyrozumiałości z jej strony, o!... broń Boże!... ale, że my gramy zbyt ryzykownie a więc się wstydzę i zarazem lituję nad głową kobiety, którą na stawkę kładziemy.
 — Głowa kobiety... odrzekł Dixiner, waży tyle, co głowa mężczyzny, tam, gdzie podstęp, niewinność i piękność równy, a niekiedy lepszy nawet wywrzeć mogą skutek, aniżeli siła, potęga i odwaga.
 — Czyń zatem mój przyjacielu, jak ci się podoba... rzekł Morand, powiedziałem ci, com powiedzieć był powinien. Genowefa pod każdym względem godna jest posłannictwa, do jakiego ją powołałeś; czyli raczej, do którego sama się powołała. Święci tylko byli męczennikami.
 Rzekłszy to, podał Dixmerowi swą bielutką i zniewieściałą rękę, a ten uścisnął ją w swej silnej dłoni.
 Dixmer, zaleciwszy Morandowi i swym towarzyszom większą jeszcze niż dotąd baczność, poszedł do Genowefy.
 Siedziała przy stoliku, ze zwieszoną głową i okiem w haft wlepionem.
 Na odgłos otwierających się drzwi — obróciła się i spostrzegła Dixmera.
 — A!... to ty, mój przyjacielu?... zawołała.
 — Ja., odpowiedział Dixmer ze słodkim uśmiechem. Odebrałem od naszego przyjaciela Maurycego list, którego zgoła nie rozumiem. Masz, przeczytaj i powiedz, co o nim myślisz?...
 Genowefa wzięła papier, drgnęła pomimo całej siły, jaką miała nad sobą i czytała.
 Dixmer śledził ją wzrokiem, oczy jej każdy wiersz przebiegały.
 — I cóż?... zapytał gdy skończyła.
 — Sądzę, że pan Maurycy Lindey jest bardzo zacnym człowiekiem... odpowiedziała z największą spokojnością — i że z jego strony nie potrzebujemy się niczego zgoła obawiać.
 — Mniemasz więc, iż nie wie, kogo odwiedzałaś w Auteuil.
 — Jestem tego pewna.
 — Genowefo, zastanów się dobrze nad tem co mi od-