Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/313

 — A wiesz, gdzie on się teraz znajduje?
 — Wiem.
 — Wskaż nam jego kryjówkę.
 — Ząpewme jest on we Francji; ale nie będę tyle podła, iżbym wyjawiła jego schronienie, do was należy je wynaleźć.
 Maurycy spojrzał na Dixmera. Dixmer ani się poruszył Jakaś myśl przebiegała po głowie młodzieńca; chciał on Dixmera zadenuncjować, ale się wsztrzymał.
 — Nie... rzekł, on tak umrzeć nie powinien!
 — Odmawisz więc udzielenia nam wskazówek?... zapytał prezes.
 — Sądzę, mój panie, że ulegając żądaniu waszemu, byłabym godną pogardy również w oczach innych jak i w swoich własnych... odparła Genowefa.
 — Czy są świadkowie?... zapytał prezes.
 — Jest jeden... odpowiedział woźny.
 — Przywołaj go.
 — Maksymiljan Jan Lorin... zawołał woźny.
 — Lorin... szepnęła Genowefa, z bolesnym niepokojem spoglądając wokoło siebie.
 — Dlaczego świadek nie odpowiada na wezwanie?... spytał prezes.
 — Obywatelu prezesie... rzeł Fouquier-Tinville. wskutek świeżej denucjacji świadek niedawno przytrzymany został w swojem mieszkaniu; zaraz go tu przyprowadzą.
 Maurycy zadrżał.
 — Był drugi, ważniejszy świadek... mówił znowu Fouquier-Tinville, ale go jeszcze nie ujęto.
 Dixmer z uśmiechem zwrócił się ku Maurycemu, może ta myśl, jaka pierwej przebiegła w umyśle kochanka, teraz powstała w umyśle męża.
 Genowefa zbladła i jękła.
 W tej chwili dwaj żandarmi wprowadzili Lorina.
 Za nim tętni samemi drzwiami wszedł Simon i jako zwykły gość tego miejsca zasiadł pomiędzy zgromadzonymi.
 — Jak się nazywasz?... spytał prezes.
 — Maksymiljan Jan Lorin.
 — Twój stan?
 — Jestem człowiek wolny.