Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/308

gdy przekonać się pragnie, czy nie ma przy sobie nic takiego, coby go skompromitować mogło.
 W tej chwili weszło do pokoju czterech sekcjonistów dwóch żandarmów i komisarz.
 Odwiedziny te tak były wymowne, że Lorin ubrał się czemprędzej.
 — Aresztujecie mnie?... spytał.
 — Tak, obywatelu Lorin.
 Komisarz napisał coś u spodu protokułu aresztowania.
 Gdzież jest twój przyjaciel?... rzekł potem.
 — Jaki przyjaciel?
 — Obywatel Maurycy Lindey.
 — Zapewne u siebie... odparł Lorin.
 — Nie, on tutaj mieszka.
 — O? Cóż znowu? Szukajcie, a jeżeli znajdziecie...
 — Oto denuncjacja... rzekł komisarz i dosyć jasna Podał Lorinowi szkaradnie i zagadkową ortografją zapisany papier. W denuncjacji tej twierdzono, że widziano jak każdego poranku, wychodzi od obywatela Lorin, obywatel Lindey podejrzany, i skazany na areszt. Denuncjację podpisał Simon.
 — Gdzie jest obywatel Maurycy?... zapytał komisarz; gdzie jest? wzywamy cię, abyś go wydał!
 — Powiadam, że go tu niema!
 — Komisarz poszedł do drugiego pokoju, potem przejrzał antresolkę, w której mieszkał oficjalista Lorina, na koniec otworzył komórkę, lecz nigdzie nie znalazł Maurycego.
 Ale świeżo napisany list, który leżał na stole w jadalnym pokoju, zwrócił uwagę komisarza. Pisał go Maurycy i położył tam, nie chcąc budzić przyjaciela.
 „Idę do trybunału... pisał Maurycy, zjedz śniadanie beze mnie, wrócę dopiero wieczorem“.
 — Obywatele... rzekł Lorin, chociaż jak najprędzej pragnąłbym wam towarzyszyć, ale pojmujecie, że w koszuli iść nie mogę. Pozwólcie więc, niech mię ubierze mój oficjalista.
 — No prędzej się ubieraj... rzekł komisarz.
 — Oficjalista wyszedł z antresolki i dopomógł swoje mu panu.
 Lorin nie potrzebował lokaja, ale chciał go zrobić świad-