Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/202

że za jego życie gotowa jestem, moje oddać w ofierze, że skoro umrze i ja umrę także i jeżeli ty jesteś moim kochankiem, on jest mojem bóstwem!
 — A!... zawołał Maurycy, może i teraz jeszcze utrzymywać pani będziesz, że mię kochasz? Zaiste kobiety zbyt są słabe i zbyt nikczemne.
 A potem obracając się do młodego rojalisty, dodał:
 — No, mój panie, albo — zabij mię, albo sam umieraj.
 — A to dlaczego?
 — Bo aresztuję cię, jeżeli mię nie zabijesz.
 Maurycy to mówiąc, sięgnął ręką, aby go ująć za kołnierz.
 — Nie będę przed panem chował mojego życia... rzekł kawaler de Maison-Rouge, bierz je!
 I cisnął na krzesło broń swoją.
 — A dlaczego?...
 — Bo życie moje nie opłaci zgryzot, o jakieby przyprawiło mnie zabójstwo szlachetnego człowieka, bo wreszcie — Genowefa kocha pana.
 — O!... — zawołała młoda kobieta, załamując dłonie. O! Armandzie, jakiś ty zawsze dobry, wielki, prawy i wspaniałomyślny!
 Maurycy z głupowatem prawie zdziwieniem spojrzał na nich oboje.
 — Słuchaj pan... rzekł kawaler, wracam do swego pokoju; daję słowo honoru, że nie dla ratowania się ucieczką, ale dla ukrycia pewnego portretu.
 Maurycy żywo spojrzał na portret Genowefy: wisiał on na swojem miejscu.
 Maison-Rouge czy odgadł myśl Maurycego, czy też chciał do najwyższego stopnia posunąć swą wspaniałomyślność, dość, że powiedział:
 — Wiem, iż jesteś republikaninem; ale wiem i to, że masz serce czyste i prawie ufam ci zupełnie. Patrz!
 I, wydobywszy z zanadrza minjaturę, pokazał ją Maurycemu.
 Był to portret królowej.
 Maurycy zwiesił głowę i powiódł ręką po czole.
 — Czekam pańskich rozkazów... — rzekł Maison-Rouge, — skoro zapragniesz aresztować mnie, zastukaj do tych drzwi, a natychmiast poddam ci się. Nie dbam