Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/182

ROZDZIAŁ XXVII.

ELEGANT

 W dwie godziny po zajściu opowiedzianych dopiero co wypadków. Lorin przechadzał się po pokoju Maurycego, Agezilaus zaś czyścił panu buty w pierwszej stancji. Dla większej swobody w rozmowie pozostawili drzwi otwarte.
 — Poczekaj, obywatelu... rzekł Agezilaus.
 — Co?
 — Słyszę go na schodach.
 W rzeczy samej, drzwi prawie w tej chwili otworzyły się i wszedł Maurycy.
 Lorin rzucił nań szybkie spojrzenie, a nie widząc na twarzy jego nic nadzwyczajnego rzekł:
 — Jesteś nakoniec!... czekam cię od dwóch godzin.
 — Tem lepiej... odpowiedział z uśmiechem Maurycy, miałeś czas przygotować się do nowych improwizacyj.
 — Nie! mój kochany... odpowiedział improwizator, już ich zupełnie zaniechałem.
 — Jakto, zaniechałeś twoich wierszy?
 — Cóż chcesz! dręczą mnie wyrzuty sumienia.
 — Wyrzuty?
 — Chciałbym spróbować, czy nie uda mi się ocalić tej biedaczki. Gdybym dobrze dostał za nią po karku, zdaje mi się, że byłoby mi lżej na sercu.
 — Szalonyś chyba, Lorinie... powiedział Maurycy wzruszając ramionami.
 — No, a gdybym udał się z prośbą do trybunału rewolucyjnego.
 — Za późno, już ją skazano.
 — Okropna to rzecz śmierć tak młodej dziewicy.
 — Tem okropniejsza, że daje głowę za moje ocalenie.