Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/120

Plumeau, lecz zapewne nie chcieli być przez nią poznani, bo skryli się za właściciela, który w tej chwili zwracał ich uwagę na korzyści tego równie urozmaiconego, jak przyjemnego widoku. Nabywca zażądał z kolei okazania sobie poddasza. Właściciel nie spodziewał się zapewne tego, bo nie miał przy sobie klucza; ale poszedł zaraz po niego.
 — Nie omyliłem się... — rzekł Morand, — dom ten doskonale dopomoże nam w naszym interesie.
 — A cóż powiadasz o piwnicy?
 — Że Opatrzność nam ją zsyła. Oszczędzimy sobie przynajmniej dwa dni pracy.
 — Czy sądzisz, że znajduje się w kierunku piwnicy pod chatką?
 — Zwraca się nieco na bok, mniejsza jednak o to.
 — Ale... — spytał Dixmer, — jakże potrafisz pod ziemią tak pokierować, abyś mógł dostać się tam gdzie potrzeba?...
 — Bądź spokojny, kochany przyjacielu, i zostaw mi to zupełnie.
 — Gdybyśmy mogli dać stąd jaki znak, że czuwamy?
 Powiedziawszy to, Dixmer zrobił dwa węzły na białej kartonowej rolecie i wysunął ją za okno tak, iżby się zdawało, że ją wiatr wypchnął.
 Potem obaj, jakby niecierpliwie pragnęli zwiedzić poddasze, wyszli na schody czekać tam na właściciela, a poprzednio zamknęli drzwi na trzeciem piętrze, by poczciwcowi nie przyszła myśl wciągnięcia do pokoju powiewającej rolety.
 — Trzebaby za pośrednictwem Mauny, Toulana lub córki Tisona znaleźć sposób doniesienia Marji Antoninie, aby się miały na baczności... — szepnął Dixmer.
 — Pomyślę o tem... — odpowiedział Morand.
 Zeszli na dół; notarjusz czekał w salonie z umową podpisaną.
 — Wszystko dobrze... — rzekł Dixmer, — dom mi się podoba, proszę wyliczyć obywatelowi należne mu dziewiętnaście tysięcy pięćset liwrów, i niech nas pokwituje.
 Właściciel przerachował skrupulatnie pieniądze i podpis swój położył.
 — Wiadomo ci, obywatelu... — rzekł Dixmer, — że głównym warunkiem umowy jest, aby dom był mi oddany