Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/132

 — Możnaby sądzić, że on także drży — pomyślała.
 — Co ci jest, moje drogie dziecię — zagadnął nieznajomy. Czy się mnie obawiasz?
 — Nie — odrzekła Helena — ale gdy pańska ręka dotknęła mojej, jakieś dziwne uczucie... niepojęte..
 — Mów dalej, Heleno — zaczął, z niewysłowioną czułością, nieznajomy. — Wiem już, że jesteś piękna, ale twój głos słyszę dopiero poraź pierwszy. Mów, a ja będę słuchał.
 — Więc mnie pan już widział? — zapytała Helena.
 Czy pamiętasz, że dwa lata temu ksieni Augustyanek kazała zrobić twój portret?
 — Pamiętam: robił go jakiś malarz z Paryża.
 — Tego malarza ja posłałem do Clisson.
 — A portret był dla pana?
 — Mam go przy sobie — odrzekł nieznajomy i wydobyszy z kieszeni miniaturę, podał ją Helenie.
 — Ale co pana spowodowało, żeś kazał robić portret biednej, jak ja, sieroty i zachowujesz go starannie.
 Heleno zaczął, po chwili milczenia, nieznajomy — jestem najlepszym przyjacielem twojego ojca...
 — Mojego ojca! — zawołała Helena.
 — Więc mój ojciec żyje?
 — Żyje.
 — I zobaczę go kiedy?