Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/924

 — Tak, mój panie, ale to dziecko przestało się liczyć, a dziś jest już po ślubach małżeńskich.
 — Najjaśniejszy Panie, byłem nauczycielem księcia...
 — Do ciebie więc należało nauczyć go wszystkiego.
 Rozdrażniony król rozparł się w swoim fotelu.
 — Domyślałem się tego — mruknął wzdychając.
 — Znasz pan historję francuską?
 — Tak mi się zawsze zdawało, i nie przestanę być o tem przekonany, chyba Wasza Królewska Mość rozkaże mi myśleć inaczej.
 — A no, to powinieneś wiedzieć, co mi się przytrafiło w wigilję ślubu?
 — Nie,Najjaśniejszy Panie, to mi jest niewiadome.
 — To pan nie wiesz o niczem, panie de la Vauguyon?...
 — Może Wasza Królewska Mość zechce mi powiedzieć...
 — Słuchajże więc i niechaj ci to posłuży w kierowaniu dalszem wychowaniem dwóch młodszych książąt.
 — Słucham, Najjaśniejszy Panie.
 — Miałem za nauczyciela pana de Villeroy, nadzwyczaj zacnego człowieka, takiego, jakim pan jesteś, panie de la Vauguyon; byłem wychowany pod jego okiem w zupełnej niewinności, tak jak delfin wychowanym jest przez ciebie. Gdyby mój nauczyciel pozwolił mi był korzystać z towarzy-