Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/868

gospodynie gdy chcą się przekonać o świeżości dostarczonych jaj.
 Balsamo patrzał przez chwilę w milczeniu na starca, nakoniec rzekł:
 — Cóż nowego?
 — Dobrze, żeś przyszedł, Acharacie. Patrz, słuchaj... jestem szczęśliwy! znalazłem...
 — Co znalazłeś, mistrzu? Złoto?...
 — A ono mi naco, do czego?
 — Brylant?
 — Byłoby też z czego się cieszyć, gdybym znalazł złoto, albo brylanty?
 — Więc chyba eliksir wynalazłeś?
 — Tak jest, przyjacielu, znalazłem eliksir, to znaczy, odkryłem tajemnicę życia. Dzięki mojemu wynalazkowi, żyć będzie można wiecznie.
 Balsamo smutnem okiem popatrzał na starca; poszukiwania jego w tym kierunku uważał bowiem za obłęd.
 — Więc to jeszcze o te mrzonki chodzi?... rzekł obojętnie.
 Althotas nie słyszał słów jego, tak był zajęty przeglądaniem zawartości flakonika.
 — Teraz już doszedłem do właściwej kombinacji: 20 gramów eliksiru Arysteusza; balsamu Merkurego gramów 20; wyskoku złota 15 gramów; esencji cedru libańskiego 25 gramów.
 — Prócz eliksiru Arysteusza, jest to dawna twoja kombinacja, mistrzu.