Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/862

 — W rodzie twym, książę panie, miłość szalona, z przeszkodami, narażającemi na wszelkie niebezpieczeństwa, zawsze bywała udziałem mężczyzn; książę idziesz za popędem swej krwi, za tradycją swego rodu.
 — Nie rozumiem cię, hrabio — szepnął książę.
 — I owszem, doskonale mnie książę zrozumiałeś; poruszyłem spężynę, która zadrżała w całem jestestwie twojem; ona to, jak na teraz, kieruje wszystkiemi twemi krokami.
 Kardynał podniósł głowę i spojrzał Balsamowi prosto w oczy. Ten roześmiał się swobodnie.
 — Nie patrz mi w oczy, książę, to będzie bezpieczniej, bo piękne twe oczy są zwierciadłem wiernie odbijającem ukryte w twej duszy uczucia i pozwalają czytać wszystko, co się tam dzieje.
 — Milcz, milcz, na Boga, hrabio Fenix — rzekł książę, zupełnie już zwyciężony.
 — Tak, milczeć potrzeba, bo nie wybiła jeszcze godzina, w której uczucie to wyrazić się godzi.
 — Jeszcze nie wybiła? — powiedziałeś.
 — Jeszcze nie.
 — Więc ta miłość ma przyszłość jakąś przed sobą.
 — Dlaczegóżby nie?
 — I mógibyś mi powiedzieć, że ta miłość nie jest z mej strony zupełnern szaleństwem — niepodobnem, niemożliwem do urzeczywistnienia?
 — Za wiele żądasz ode mnie, książę, tego nie