Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/849

 — Gdzież więc byłeś?
 — Tu, u siebie.
 — I słyszałeś mnie stąd?
 — Słyszałem księcia.
 — To być nie może!
 — Wasza książęca mość zapomina, że jestem czarownikiem?
 — To prawda, zapomniałem, panie... proszę mi powiedzieć, jak tytułować mi wypada: panem baronem Balsamo, czy hrabią de Fenix?
 — U siebie noszę tylko miano mistrza.
 — A zatem czekałeś na mnie, mistrzu?
 — Czekałem.
 — I kazałeś nakłaść ognia pod retorty w swojem laboratorjum?
 — Moje laboratorjum podsycane jest nieustannym płomieniem.
 — Pozwolisz mi wejść do niego, mistrzu?
 — Sam będę miał zaszczyt zaprowadzić tam Waszą Książęcą Mość.
 — Tak, ale pod jednym warunkiem. Proszę mnie nie zaznajamiać osobiście z djabłem. Przyznaję się, że Jego szatańska mość budzi we mnie obawę.
 — Tego zamiaru wcale nie miałem.
 — Roli djabłów zwykle podejmują się dobrego wzrostu żołnierze z gwardji królewskiej, lub też fechtmistrze, którzy, pragnąc jak najsumienniej