Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/758

służyć na tę łaskę, gdy wzorowem postępowaniem, jakiego się spodziewam po tobie, usprawiedliwisz nasze oczekiwania, wtedy poświęcisz się Stwórcy, a zapewniam cię, że nikt cię nie porwie z Saint-Denis, kiedy przełożona nad tobą czuwać będzie.
 Lorenza padła do nóg swojej opiekunce, wynurzając najszczersze i najtkliwsze podziękowanie.
 Lecz nagle podniosła się nawpół, wytężyła słuch, zbladła, zadrżała.
 — O! mój Boże! — wykrzyknęła — mój Boże! mój Boże!
 — Co takiego? — zapytała księżna.
 — Drżę cała, nie widzi pani? Idzie! idzie!
 — Kto?
 — On! on zaprzysiągł mi zgubę.
 — Ten człowiek?
 — Tak, ten człowiek. Czy nie widzi pani, jak drżą moje ręce?
 — Rzeczywiście.
 — O! — odezwała się rozdzierającym głosem — zbliża się, zbliża się.
 — Zwidzenie tylko.
 — Nie, nie. Ot, patrz pani, przyciąga mnie wbrew mojej woli; zatrzymaj mnie pani, zatrzymaj.
 Księżna pochwyciła młodą kobietę za ramię.
 — No! uspokój się biedne dziecko — rzekła choćby to nawet on był, jesteś tu bezpieczna.
 — Zbliża się, zbliża się — krzyknęła Lorenza nieludzkim głosem, wskazując ręką na drzwi.
 Oczy jej były obłąkane.