Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/619

warg grubych i czarnej skóry, będzie mu teraz nadskakiwał i nazywał panem, a nawet jaśnie panem.
 — Chyba nie ja, pani — odrzekł Gilbert.
 — No proszę! a ja sądziłam, iż najpierwszą zasadą filozofji jest: że wszyscy ludzie są sobie równi?
 — Dla tego też nie nazwę Zamora jasnym panem.
 Chon zacięła usta; własną bronią została pobita.
 — Nie masz widocznie wysokich dążności.
 — Przeciwnie — rzekł z błyszczącym wzrokiem Gilbert.
 — O ile sobie przypominam, pragnąłeś zostać lekarzem.
 — Powołanie niesienia bliźnim pomocy uważam za najszczytniejsze.
 — Więc marzenie twoje zostanie urzeczywistnione.
 — Jakim sposobem?
 — Będziesz lekarzem, i to lekarzem króla.
 — Ja! — wykrzyknął Gilbert — ja, który nie mam pojęcia o sztuce lekarskiej? Pani... to żarty!
 — A Zamor, czy zna się na tem, co to sztachety, mosty zwodzone i mury? Z pewnością wyobrażenia nie ma, a wcale się tem nie kłopocze. Nie przeszkadza mu to jednak być rządcą pałacu w Luciennes, ze wszystkimi przywilejami, przywiązanymi do tego tytułu.
 — Rozumiem teraz! — gorzko odezwał się