Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/536

niędzy na cele dobroczynne. Następnie panie zamieniły ze sobą te papiery.
 A teraz — rzekła Dubarry — daj mi dowód twej przyjaźni hrabino.
 — O, pani, z całego serca.
 — Zamieszkaj pani u mnie, a ręczę ci, że za kilka dni doktór mój, Tronchin, wyleczy cię zupełnie. Jedź pani zaraz ze mną, spróbujesz także skuteczności mego niezawodnego olejku...
 — Niech pani na mnie nie czeka — rzekła przezorna stara — mam jeszcze kilka spraw ważnych do załatwienia, zanim za panią podążę.
 — Więc mi pani odmawia?
 — Przeciwnie, droga pani, przyjmuję łaskawe zaproszenie, ale oto pierwsza bije, ja do trzeciej załatwię interesa, a punkt o piątej stawię się w Luciennes.
 — Czy brat mój może przyjechać i zabrać panią swoim powozem?
 — O, i owszem, bardzo proszę.
 — Żegnam panią i do prędkiego zobaczenia.
 — Bądź pani spokojną, jestem szlachcianką, zatem danego słowa dotrzymam, i choćby mi umrzeć przyszło, przedstawię cię jutro w Wersalu.
 — Dowidzenia, droga matko chrzestna!
 — Dowidzenia, najdroższa chrześniaczko!
 Rozstały się nareszcie; stara pozostała z nogą na poduszkach, ściskając w ręku szacowne papiery; pani Dubarry wyszła lekka i zgrabna, jednak z sercem ściśniętem z żalu, że nie mogła okazać się sil-