Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/425

 — Przynajmniej ja nic o tem nie wiem.
 — Niema o bliskiem stawaniu zatem mowy?
 — Niestety, pani...
 — A zatem, — zawołała stara dama powstając — zażartowano sobie ze mnie niegodnie.
 Pan Flageot odsunął perukę na czubek głowy i mruknął:
 — Bardzo się tego boję.
 — Panie Flageot!... — wrzasnęła hrabina.
 Adwokat podskoczył na krześle, dając znak Małgorzacie, aby trzymała się wpobliżu...
 — Nigdy nie daruję tego poniżenia, udam się do ministra policji, aby kazał odszukać lafiryndę, która pozwoliła sobie tak mi ubliżyć!
 — Ba! — odezwał się pan Flageot — to chyba będzie bardzo trudno.
 — Jak ją tylko znajdą — prawiła hrabina w uniesieniu, — rozpocznę kroki natychmiast.
 — Przybędzie zatem nowy proces, — powiedział smutno adwokat.
 Słowa te ochłodziły staruszkę.
 — Boże! — zawołała, — a ja zdążałam tu z taką radością!
 — Cóż ta kobieta powiedziała pani?
 — Że przybywa od pana.
 — Intrygantka jakaś.
 — Że pan kazałeś powiadomić mnie, iż moja sprawa wznowiona; że powinnam przybyć natychmiast pod groźbą nowego opóźnienia.