Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/20

 Okrzyk zgrozy wzbił się pod sklepienia.
 — Znasz nasze tajemnice! — zawołał przewodniczący — więc jasnowidzącym jesteś albo szpiegiem?
 — Kto jesteś? — spytało naraz trzysta głosów, a jednocześnie dwadzieścia szpad zabłysło w rękach widm najbliższych i skierowało się ku piersiom nieznajomego.
 A on spokojny, uśmiechnięty, podniósł głowę, wstrząsnął gęstemi włosami przewiązanemi wstążką i zawołał:
 — Ego sum qui sum!... — Jam jest, który jest!...
 I powiódł wzrokiem po otaczających.
 Pod wzrokiem tym, pełnym siły, szpady się opuszczały, tak potężne wrażenie wywierał na ściskających je w ręku.
 — Wyrzekłeś słowo niebaczne, nie znasz całej doniosłości jego znaczenia.
 Obcy głową potrząsnął z uśmiechem:
 — Powiedziałem, com powinien był powiedzieć.
 — Skądże więc przybywasz?
 — Przybywam z kraju, z którego światło przychodzi.
 — Zapowiedziano nam przybycie twoje ze Szwecji.
 — Ale do Szwecji można przybyć ze Wschodu!...