Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1885

 — Przeciw obrazie, niewdzięczności!
 — Jeszcze raz, Gilbercie — zawołał Filip, z pianą na ustach — oddasz?
 — Nie.
 — Strzeż się!
 — Nie oddam.
 — Nie chcę cię zabić; zabij mnie, brata Andrei... Będzie to o jedną zbrodnię więcej!... No!... bierz pistolet, ja mam drugi.
 Młodzieniec stał nieporuszony.
 — Nie chcę pojedynku — wyrzekł sucho.
 — Wolisz, abym cię zabił — krzyknął wściekły Filip.
 — Wolę być zabitym przez pana.
 — Namyśl się... bo w głowie mi się mąci.
 — Namyśliłem się już.
 — Pomyśl, że mam zupełne prawo. Bóg mi przebaczy.
 — Wiem o tem... zabij mnie pan.
 — Pytam się po raz ostatni: chcesz się bić?
 — Nie.
 — Nie chcesz się bronić?
 — Nie.
 — Umieraj więc jak nędznik! jak zbój, jak pies.
 Filip zmierzył się i strzelił.
 Gilbert otworzył ramiona i padł na twarz bez jęku.
 Filip jak szalony wybiegł z groty.