Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1881

o świecie; obok niego spoczywała strzelba i pistolety, z którymi nie rozstawał się nigdy.
 Cała przeszłość stanęła mu przed oczyma, a przyszłość nieznana przejmowała go dreszczem.
 Kilka razy zdawało mu się, iż słyszy wystrzał, nawołujący do powrotu, były to jednak tylko śmiechy pasażerów; dotychczas nikt mu nie przeszkadzał w rozmyślaniach.
 Naraz człowiek jakiś ukazał się na drodze do groty, do której dostać się można było tylko przez mostek. Dokoła bowiem płynęła woda; widocznie człowiek ten wahał się, czy ma wejść na mostek, bo wyciągnął ręce przed siebie i czekał...
 Filip, wyrwany z zadumy, powstał z miejsca i grzecznie odezwał się do nieznajomego:
 — Proszę pana, tędy... tędy... Zapewne szuka pan wody...
 Na dźwięk tego głosu nieznajomy podniósł szybko głowę.
 — Filip! — krzyknął przerażony.
 — Gilbert! Dwa te okrzyki skrzyżowały się jak błyskawice.
 Później już nic nie było słychać.
 Miody oficer chwycił za szyję swego wroga; wciągnął go do groty.
 — Nędzniku!... mam cię wreszcie!... — ryknął wściekle. — Bóg jest sprawiedliwy!... Podły zbóju, broń się!
 Gilbert, śmiertelnie blady, nie próbował się bronić.