Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1830

 — Mówiłeś pan przed chwilą, że siostra jest cierpiąca?... — zagadnęła.
 — Jeśli nie chora, to przynajmniej bardzo osłabiona.
 — Osłabiona! — zawołała delfinowa — wyglądała jak uosobienie zdrowia!
 Filip pochylił głowę.
 Następczyni tronu rzuciła nań badawcze, prawdziwie orle, spojrzenie.
 — Pozwól pan, że przejdę się nieco — rzekła po chwili milczenia.
 Postąpiła kilka kroków; Filip pozostał na miejscu.
 — Jakto!... nie towarzyszysz mi pan? — odezwała się Marja-Antonina, odwracając się szybko.
 W dwóch krokach oficer był przy niej.
 — Dlaczego nie informowałeś mnie pan dotąd o zdrowiu Andrei, którą interesuję się bardzo.
 — Niestety!... — rzekł Filip — Wasza Królewska Wysokość powiedziała... Wasza Wysokość interesowała się moją siostrą... ale teraz...
 — I teraz się nią interesuję bezwątpienia... Zdaje mi się, iż panna de Taverney opuściła nas bardzo niespodzianie.
 — Konieczność, pani!... — rzekł cicho Filip.
 — Konieczność!... to straszne słowo... Wytłumacz mi je pan.
 Filip milczał.
 — Doktór Louis — ciągnęła dalej delfinowa — mówił mi, że powietrze tutejsze nie służy jej i do-