Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1818

 Było coś tak smutnego i słodkiego w tonie mowy hrabiego, że uderzyło to nawet rozdrażnionego Gilberta.
 — O! mylisz się pan, nie żenię się — odparł.
 — Dlaczego? Cóż więc zaszło?
 — Odmówiono mi.
 — To chyba źle wziąłeś się do rzeczy, mój drogi.
 — O, nie zdaje mi się.
 — Któż ci odmówił?
 — Panna Andrea.
 — To było do przewidzenia; dlaczego nie udałeś się do ojca?
 — Bo przeznaczenie inaczej zrządziło.
 — A! jesteś fatalistą?
 — Skąd mam mieć wiarę?
 Balsamo ściągnął brwi i patrzył na chłopca badawczo.
 — Nie odzywaj się tak o rzeczach, których nie rozumiesz. Pozwalam ci być dumnym, ale nie głupim. Coś więc uczynił?
 — Chciałem, jak poeta, przechadzać się po tej alei, gdzie marzyłem o miłości, gdy rzeczywistość stanęła przede mną i zabiła mnie na miejscu.
 — I, to jeszcze naturalne, Gilbercie; bo człowiek w twojem położeniu jest jak żołnierz, wysłany na zwiady, który powinien iść z muszkietem w prawej ręce, a w lewej ze ślepą latarnią.
 — Bądź co bądź, nie udało mi się; panna An-