Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1739

 — W jaki sposób?
 — Użyj tylko swej silnej woli!
 Filip spojrzał na Andreę.
 — O! Filipie, to brzydko z twej strony, nie wierzysz mi? Andrea nie kłamie nigdy.
 — Nie kochasz więc nikogo? — zapytał Filip.
 — Nie rozumiem cię, mój bracie.
 — Pytaj pan jaśniej — rzekł hrabia do młodego oficera.
 — Boże, czyż nie powinienem uszanować niewinności tego dziecka?
 — Bądź pan spokojny, po przebudzeniu nie będzie wiedziała o niczem.
 — A teraz odpowie na me pytania?
 — Czy dobrze widzisz? — zapytał magnetyzer Andrei.
 Andrea wstrząsnęła się całem ciałem na dźwięk tego głosu.
 — Mniej dobrze, niż wtedy, gdy pan zadajesz mi pytania, ale widzę.
 — Jeśli widzisz — zawołał Filip — opowiedz mi, co się działo tej nocy, gdy zemdlałaś?
 — Myślisz pan o nocy 31 maja? — spytał hrabia. — Masz pewne wątpliwości co do tej nocy? Właśnie nadchodzi chwila wyjaśnień.
 — O! nie, wierzę panu na słowo. Człowiek, który posiada taką siłę, jak ty hrabio, nie może być pospolitym Don Juanem. Andreo, opowiedz mi o tej nocy, gdy zemdlałaś tutaj...
 — Nie pamiętam.