Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1418

 — To dar za wspaniały, król się chyba pomylił. Wstydziłabym się nosić to na sobie. Nie mam toalet, do których mogłabym włożyć te kosztowności.
 — Skarżysz się? — spytał ironicznie Taverney.
 — Nie rozumiesz mnie ojcze... żałuję, że nie będę mogła nosić tych klejnotów.
 — Król jest na to dość hojnym i bogatym, aby pamiętać o twych toaletach.
 — Ależ ojcze... ja nie pojmuję doprawdy...
 — Nie pojmujesz, że mam zasługi, nie łatwo dające się opłacić? bardzo pięknie oceniasz mnie. Andreo.
 — Przepraszam cię, mój ojcze, zapomniałam o tem — odrzekła córka cicho, spuszczając głowę; po chwili zamknęła pudełko.
 — Nie włożę na siebie tych klejnotów — rzekła stanowczo.
 — Dlaczego? zapytał zaniepokojony baron.
 — Bo ty i mój brat, ojcze, bardziej niż ja potrzebujecie opieki i łaski królewskiej, a nie chcę nadużywać dobroci monarchy.
 Taverney pogłaskał córkę łaskawie.
 — Nie zajmuj się nami, dziecko drogie, Najjaśniejszy Pan uczynił dla mnie więcej, niż dla ciebie, Andreo. Jesteśmy w łasce, kochanko, nie wypada, abyś się ukazała na dworze bez tych klejnotów.
 — Będę ci posłuszną, mój ojcze.