Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1139

 — Możesz mówić, księciu; to książę.
 — Posłaniec oddaje list księciu — powtórzył duch posłuszny — list ten wyjął z torby skórzanej. Książę otwiera i czyta uważnie.
 — Dalej?
 — Bierze pióro, arkusz papieru i pisze.
 — Pisze — szepnął Richelieu — żeby to można wiedzieć, co on pisze, to byłoby dobrze.
 — Powiedz mi, co on pisze — rozkazał Balsamo.
 — Nie mogę.
 — Bo jesteś za daleko, wejdź do gabinetu, pochyl się nad jego ramieniem.
 — Już jestem.
 — Czytaj teraz.
 — Pismo brzydkie, niewyraźne, urywane.
 — Czytaj, rozkazuję.
 Hrabina i Richelieu nie śmieli oddychać.
 — Czytaj! — powtórzył groźnie Balsamo.
 — Kochana siostro — odezwał się głos drżący.
 — Odpowiedź — szepnęli razem Richelieu i Dubarry.
 „Uspokój się, moja droga, wczoraj przeszedłem ciężkie chwile, ale to już minęło. Z niecierpliwością oczekuję jutra, bo już mam plan gotów; jutro ja gniewać się będę. Dobrze postąpiłaś, parlament, milord X., petardy doskonale.
 Jutro, jak wyjdę od króla, dodam słów parę i odeślę ci przez tego samego posłańca“.