Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/878

 — Cóż teraz zrobimy?... spytał pierwszy.
 — Pomóżcie mi przenieść go na ulicę Saint-Honoré do pana doktora Gilberta, a będziecie sowicie wynagrodzeni, rzekł oficer.
 — Nie możemy.
 — A to dla czego?
 — Mamy rozkaz rzucać zmarłych do Sekwany i przenosić rannych do szpitala Gros-Caillou... ponieważ ten dowiódł, że nie umarł, nie możemy go zatem rzucić do wody, lecz zaniesiemy go do szpitala.
 — A więc nieśmy go do szpitala... rzekł oficer... i to jak można najprędzej.
 I spojrzał wokoło siebie.
 — Gdzie jest szpital?
 — O trzysta kroków od szkoły wojskowej.
 — A więc musimy przejść przez całe pole Marsowe?
 — Tak, wzdłuż.
 — Mój Boże, czy nie macie noszów?
 — Jużcić możnaby je znaleźć... rzekł tragarz, tak samo jak wodę, za mały pieniążek.
 — A tak! tyś jeszcze nie dostał... oto masz, a poszukaj co prędzej noszów.
 W dziesięć minut nosze były znalezione.
 Chory został złożony na materacu, dwaj tragarze ujęli tragi i żałobny orszak skierował się ku Gros Caillou, poprzedzany przez młodego oficera z latarnią w ręku.
 Strasznie wyglądał ten nocny pochód po ziemi krwią zlanej, pośród trupów sztywnych i nieruchomych, które co chwila potrącano, lub rannych, którzy się podnosili i padali wołając ratunku.
 W kwadrans już się znajdowali w szpitalu.