Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/755

 — Nie wiem, czy hrabina myśli o mnie w chwili mego powrotu, lecz wiem dobrze, że myślała o mnie, gdym wyjeżdżał.
 — Widziałeś ją więc przed wyjazdem?...
 — Miałem zaszczyt powiedzieć Waszej królewskiej mości, iż nie widziałem hrabiny de Charny, od czasu, gdy dałem Waszej królewskiej mości słowo, że jej nie zobaczę....
 — Pisała zatem do pana?
 Charny milczał.
 — Pisała!... zawołała Marja-Antonina, przyznaj...
 — Oddała bratu mojemu Izydorowi list dla mnie.
 — I pan czytałeś ten list?... co w nim donosi?... co mogła napisać?... a wszakże mi przysięgła... Odpowiadaj prędko, co pisze w tym liście?... czyż nie widzisz, że się wszystko we mnie gotuje.
 — Nie mogę odpowiedzieć Waszej królewskiej mości, gdyż nie czytałem listu.
 — Podarłeś go?... zawołała uszczęśliwiona królowa, rzuciłeś w ogień!... O Charny!... jeżeliś tak postąpił, jesteś najszlachetniejszym z ludzi; niesłusznie narzekałam, widzę, iż nic nie straciłam!...
 I królowa wyciągnęła ku niemu ramiona, chcąc go przyciągnąć ku sobie.
 Lecz Charny pozostał na miejscu.
 — Nie podarłem go i nie rzuciłem w ogień, rzekł.
 — A więc... powiedziała królowa, upadając na krzesło, dlaczego go nie czytałeś?
 — List miałem otrzymać od brata tylko w razie niebezpiecznej rany; niestety brat mój zginął i w jego papierach znalazłem list i tę notatkę.
 I Charny podał królowej bilecik, napisany ręką Izydora.
 Marja-Antonina wzięła list drżącą ręką i zadzwoniła.
 Podczas tej rozmowy zmierzchło się zupełnie.
 — Światła!... zawołała, natychmiast!...
 Lokaj wyszedł, nastała chwila milczenia, w której można było słyszeć przyśpieszony oddech i bicie serca królowej.
 Zaledwie lokaj oddalił się przyniósłszy światło, królowa