Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/307

 — Wątpicie? — zapytał baron.
 — Nie mówię tego — odparł Favras.
 — Widzicie wiec, margrabio — że nie można liczyć na hrabiego Prowancji... nie można liczyć na króla...
 — Istotnie, panie baronie.
 — Staniecie wiec wobec sędziów...
 — Raczyliście mi to już powiedzieć.
 — Skażą was!...
 — Zapewne.
 — Na śmierć!...
 — Być może.
 I Favras skłonił się, jak człowiek gotowy na przyjęcie każdego ciosu, który go ma dotknąć.
 — Ale — odezwał się baron — czy wiecie, na jaką śmierć kochany margrabio?
 — Czyż są dwie śmierci, kochany baronie?
 — O! jest ich dziesięć: pal, ćwiertowanie, stryczek, koło, topór... a raczej w przeszłym tygodniu wszystkie te śmierci istniały jeszcze! Dziś, jak mówicie, pozostała tylko jedna: szubienica.
 — Szubienica!
 — Tak, Zgromadzenie narodowe, ogłosiwszy równość wobec prawa, uznało za słuszne ogłosić równość wobec śmierci! Teraz i szlachta i chłopi wychodzą ze świata jednemi drzwiami i wieszają ich... margrabio.
 — Ha! ha! — bąknął Favras.
 — Skazany na śmierć, będziecie powieszonym... rzecz nader przykra dla szlachcica, który nie leka się śmierci, jestem tego pewny, ale który ma wstręt do szubienicy.
 — Ależ! panie baronie — rzekł Favras — czyście przybyli tu po to tylko, ażeby mi zwiastować wszystkie te dobre wieści, czy macie mi jeszcze coś lepszego do powiedzenia?
 — Przyszedłem po to, ażeby wam oznajmić, że wszystko przygotowanem jest do waszej ucieczki, i ta, jeśli chcecie za dziesięć minut stanąć po za obrębem wiezienia, a we dwadzieścia cztery godzin po za granicami Francji...
 Favras pomyślał chwile, tak jednak, iż nie zdawało się, aby