Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/784

 Uśmiechnęła się księżna nawpół z rozrzewnieniem, nawpół ironicznie.
 — Lękam się, hrabio, że zdobyrto cię dla dworu. Może masz jaki order w kieszeni?...
 — Tak, pani, mam order podwiązki, dany mi przez Karola I-go, na dzień przed jego śmiercią.
 Prawdę mówił hrabia: nie znał żądania Porthosa, nie wiedział więc, iż i drugi posiada.
 — Co robić, trzeba pogodzić się z myślą o starości, rzekła w zamyśleniu księżna.
 Athos ujął jej rękę i pocałował.
 Ona spojrzała mu w oczy i westchnęła.
 — Hrabio — rzekła, — Bragelonne musi być milutką siedzibą. Jesteś człowiekiem wykwintnym, musisz tani mieć wodę, gaje i kwiaty.
 Westchnęła znowu i wsparła ładną swą główkę na ponętnie przegiętej rączce, zawsze zachwycającej kształtem i białością.
 — Pani — odparł hrabia — nie pojmuję tego, co powiedziałaś, nigdym cię młodszą i piękniejszą nie widział.
 Księżna pokiwała głową.
 — Czy pan de Bragelonne pozostaje w Paryżu?... — zapytała.
 — Dlaczego pytasz o to?...
 — Daj mi go — mówiła księżna.
 — Nie, pani, jeżeli ty zapomniałaś historję Edypa, ja dobrze ją pamiętam.
 — Doprawdy, zachwycający jesteś, hrabio, chciałabym przeżyć w Bragelonne choć jeden miesiąc.
 — Czyż nie obawiasz się ściągnąć na mnie zawiści innych?... — odparł z galanterją Athos.
 — Wcale nie, pojadę tam incognito, pod nazwiskiem Marji Michon.
 — O pani, jesteś czarująca.
 — Lecz nie zabieraj ze sobą Raula.
 — A to dlaczego?...
 — Bo jest zakochany.
 — On, dziecko prawie!...
 — To też dziecko pokochał!...
 Athos zamyślił się.
 — Masz słuszność, księżno, dziwna — ta miłość dla siedmioletniej dziewczynki, stać się może z czasem fatalną