Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/714

w łodzi, — wierzysz teraz, kochany przyjacielu, że aresztując Mazariniego, wypłatalibyśmy niemiłego figla tym wszystkim panom?
 — Athos, ty jesteś mądrością wcieloną, — odrzekł Aramis.
 Dwaj przyjaciele naznaczyli sobie schadzkę nazajutrz o dziesiątej rano, pomimo bowiem spóźnionej pory, Aramis utrzymywał, że ma w mieście ważną wizytę do złożenia, i u drzwi hotelu pożegnał Athosa.
 Nazajutrz punkt o dziesiątej byli już razem.
 — Czy masz jakie nowiny?... — zapytał Athos.
 — Żadnych; nie widziano nigdzie d‘Artagnana, Porthos także się nie pokazał. A ty?...
 — Nic nie wiem. D‘Artagnan spodziewał się, jeżeli sobie przypominasz, być tutaj piątego dnia od rozstania się naszego.
 — A dziś mamy siódmego lutego. Dziś wieczorem oznaczony termin upływa.
 — Co myślisz przedsięwziąć — zapytał Athos — jeśli dziś wieczorem nie będziemy mieli żadnej wiadomości?...
 — Ależ, na Boga!... zacząć poszukiwania.
 — Dobrze — odrzekł Athos. — A co poczniemy aż do wieczora?... Nie mamy nic a nic do roboty.
 — Zapominasz, przyjacielu, że mamy gotowe zajęcie.
 — A to gdzie?...
 — Koło Charenton, do licha!... Będzie tam za chwilę gwarno.
 — Przypuszczam — rzekł Athos — iż konferencje nocne ochłodzą nieco zapędy wojownicze...
 — No tak, z pewnością, lecz bić się będą, choćby dla odwrócenia uwagi od tych konferencji...
 — Biedni ludzie — rzekł Athos ze smutkiem — idą na rzeź, ażeby oddano Sedan panu de Bouillon, admiralstwo panu de Beaufort, a koadjutorowi kapelusz kardynalski!...
 — Przyznaj, kochany Athosie, iż nie bawiłbyś się w filozofa, gdyby twój Raul nie należał do tych rozruchów.
 — Może to i prawda, drogi Aramisie.
 — Spieszmy więc tam, gdzie się biją, najpewniejszy to sposób odszukania d‘Artagnana, Porthosa, a może nawet Raula. Patrz na tych dzielnych mieszczan, na ich marsowe miny; doprawdy, to zachęcające!... Widzisz kapitana?... wygląda nieomal, jak prawdziwy wojak!...