Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/339

 — A jednak jestem kochaną, to święta prawda — odrzekła Katarzyna.
 Benvenuto uczynił nowy znak wątpliwości.
 — Jestem kochaną więcej aniżelibyś mógł mię kiedykolwiek kochać, rozumiesz pan?
 Benvenuto wybuchnął głośnym śmiechem.
 — Ciekaw bym był — rzekł — wiedzieć kto jest ten piękny Medor.
 — Nie nazywa się Medor — odrzekła Katarzyna.
 — Jakże więc?
 — Amadis?
 — Ani Amadis. Nazywa się...
 — Galaor?
 — Nazywa się Pagolo, kiedy chcesz wiedzieć koniecznie.
 — A! a! to mości Pagolo! — pomruknął Cellini.
 — Tak panie, Pagolo — odrzekła Katarzyna urażona pogardliwym tonem, jakim Cellini wymówił nazwisko swojego rywala — poczciwy chłopiec, z dobrej familii, spokojny, rządny, pobożny i który byłby wybornym mężem.
 — Takie twoje zdanie, Katarzyno?
 — Tak, takie moje zdanie.
 — I nie uczyniłaś mu nigdy żadnej nadziei?
 — Nie słuchałam go nawet. O! byłam bardzo głupia! Ale odtąd...