Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/596

 — Widziałem małpę na jarmarku w Villers-Cotterets.
 Małpa ta mustrowała się, ale zapewne jako małpa, czyniła to nieprawidłowo.
 — A!... — zawołał nagle, co za myśl!...
 I natychmiast zaczął biec w przestrzeń, gdy go jakaś uwaga zatrzymała.
 — Moje zniknięcie zdziwiłoby... rzekł, uprzedzę więc moich ludzi.
 I otwierając drzwi, zawołał Klaudjusza i Dezyderjusza, a te im powiedział słowa:
 — Naznaczcie na pojutrze pierwszy dzień ćwiczeń.
 — Dlaczego nie na jutro?... — zapytała razem starszyzna.
 — Bo jesteście zmęczeni, ty i sierżant — odparł Pitoux — i że nim nauczę żołnierzy, muszę nauczyć wodzów. Zresztą — dodał surowo — przyzwyczajcie się słuchać nie robiąc uwag.
 Podwładni skłonili się z uszanowaniem.
 — Dobrze!... — rzekł Pitoux — naznaczcie ćwiczenia na pojutrze o czwartej rano.
 Dwaj oficerowie ukłonili się na odchodnem, a ponieważ godzina była dziewiąta, poszli spać.
 Pitoux czekał, aż odejdą. Potem, kiedy skręcili na rogu idąc do siebie, dotarł w przeciągu pięciu minut do najciemniejszej i najgęstszej puszczy leśnej.
 Zobaczymy jaka była zbawienna myśl Ludwika.