Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/532

 — A więc! widziałem ludzi, którzy jedli jego serce.
 Krzyk okropny wydobył się ze wszystkich piersi.
 Katarzyna padła na krzesło.
 — Widziałeś to? — przemówiła matka Billot, drżąc z oburzenia.
 — I pan Billot widział także!
 — O! Boże! Wielki Boże!...
 — Obecnie — rzekł Pitoux — mają spalić i zabić wszystkich arystokratów Paryża i Wersalu.
 — To okropne! — szepnęła Katarzyna.
 — Okropne! Dlaczego? Nie jesteś przecie arystokratką, panno Billot.
 — Panie Pitoux — rzekła Katarzyna z ponurą energją — nie byłeś wcale tak dziki przed wyjazdem do Paryża.
 — I nie jestem także teraz, panno Katarzyno — rzekł Pitoux bardzo wzruszony — ale...
 — W takim razie, nie pochwalaj zbrodni paryżan, bo nie jesteś paryżaninem, i nie popełniałbyś tych zbrodni.
 — Broniąc pana Berthier, pan Billot i ja o mało nie zostaliśmy zamordowani.
 — O! mój ojcze! mój zacny, odważny ojcze!.. poznaję cię! — zawołała Katarzyna w uniesieniu.
 — Kochany, poczciwy mężu! — rzekła matka Billot z wilgotnemi oczyma. — I cóż on zrobił?
 Pitoux opowiedział straszną scenę na placu Greve, rozpacz Billota i chęć powrotu do Villers-Cotterets.
 — Dlaczegóż nie wrócił? — rzekła Katarzyna z głęboką i ponurą boleścią, która znalazła odbicie w sercu Ludwika, jako jedna ze smutnych przepowiedni.
 Matka Billot złożyła ręce.
 — Pan Gilbert mu nie pozwolił.
 — Pan Gilbert chce więc, aby zabili mego męża, — rzekła matka Billot, szlochając.
 — Chce nas zgubić — dodała ponuro Katarzyna.
 — O! nie — rzekł Pitoux. — Pan Billot i pan Gilbert porozumieli się ze sobą. Pan Billot zostanie czas jakiś w Paryżu, aby skończyć rewolucję.
 — Tak we dwóch? — rzekła matka Billot.
 — Nie, z panem Lafayettem i z panem Bailly.
 — A! — krzyknęła z uwielbieniem wieśniaczka — skoro jest z panem Bailly i z panem Lafayettem...