Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/423

 — Mój przyjacielu — spytał Gilbert Billota — a czy wiesz skąd ta zimna krew pochodzi?
 — Może pochodzi z przekonania?
 — Rzeczywiście.
 — Jakie jest pańskie przekonanie?
 — Zgadnij.
 — Że wszystko dobrze się skończy.
 Gilbert jeszcze smutniej się uśmiechnął.
 — Przeciwnie, mówię z przekonania, że wszystko się skończy.
 Billot wyraził zdziwienie.
 Pitux wytrzeszczył oczy, rozumowanie wydało mu się nielogiczne.
 — Wytłumacz mi pan to — rzekł Billot, drapiąc się w ucho ogromną ręką — bo zdaje mi się, że tego wcale nie rozumiem.
 — Weź krzesło, Billocie — rzekł Gilbert — i usiądź przy mnie.
 Billot usiadł.
 — Bliżej, jeszcze bliżej, aby prócz ciebie nikt nie słyszał.
 — A ja, panie Gilbert — spytał nieśmiało Pitoux, gotując się do wyjścia, przy najmniejszem skinieniu Gilberta.
 — O! nie, zostań — rzekł doktór. — Jesteś młody, słuchaj.
 Pitoux otworzył uszy i oczy jednocześnie i usiadł na ziemi, przy krześle Billota.
 Oryginalnie wyglądało to posiedzenie trzech ludzi w gabinecie Gilberta, przy biurku, zarzuconem listami, papierami, drukami, o cztery kroki ode drzwi, obleganych przez interesantów, powstrzymywanych przez starego, prawie ślepego i jednorękiego sługę.
 — Słuchaj? — rzekł Billot — wytłumacz mi pan, dlaczego wszystko źle się skończy?
 — Oto, wiesz Billot, co robię w tej chwili?
 — Piszesz pan kreski.
 — Ale co znaczą te kreski, Billocie?
 — Jakże mam odgadnąć, kiedy nawet czytać nie umiem.
 Pitoux nieśmiało podniósł głowę, rzucając wzrokiem na papier, leżący przed doktorem.
 — To są cyfry — powiedział.