Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/412

 Ale dokoła niego była tylko nienawiść, zniewaga, śmierć.
 — Zabijcie mnie, ale nie dajcie cierpieć tak okrutnie! — zawołał Foulon zrozpaczony.
 — Ciekawym, dlaczego mielibyśmy twoje skracać męczarnie?... — rzekł głos jakiś — kiedyś ty nasze przedłużał.
 — A zresztą — dodał drugi — nie miałeś czasu jeszcze strawić swoich pokrzyw.
 — Czekajcie! czekajcie — wołał trzeci przyprowadzą jego zięcia, Bethiera: jest jeszcze miejsce naprzeciw latarni.
 — Zobaczymy, jak wyglądać będą, teść i zięć — dodał znów inny.
 — Skończcie ze mną! skończcie! — wołał nieszczęśliwy.
 Bailly i Lafayette jednocześnie proszą, zaklinają, próbują wzruszyć tłum; nagle Foulona znów sznur unosi, i znów się rwie, a prośby, błagania i, jak i męczarnie skazanego, mieszają się ze śmiechem ogólnym, jaki temu drugiemu upadkowi towarzyszy.
 Baillego i Lafayetta, który przed trzema dniami byli samowładnymi panami sześciu tysięcy Paryżan — dziś dzieci słuchać nie chcą. Szemrzą na nich, bo przeszkadzają, przerywając widowisko.
 Billot napróżno siły swej próbował; tęgi atleta odepchnął dwudziestu ludzi, ale aby dotrzeć do Foulona trzeba było odepchnąć ich pięćdziesięciu, stu, dwustu, sił mu braknie. A gdy się odwraca, aby otrzeć pot wraz z krwią z czoła spływającą, Foulona podnoszą po raz trzeci aż na wierzch latarni.
 Tym razem z litości dano sznur nowy.
 Wreszcie skazany umarł. Ofiara nie cierpi już.
 Tygrys zabił, teraz może pożreć. Trupa zrzuconego z latarni, zanim ciało dotknęło ziemi, rozszarpano w kawałki.
 Głowę w ciągu sekundy od kadłuba oddzielono i w przeciągu sekundy zatknięto na lancę. Modą było wówczas głowy nieprzyjaciół w ten sposób obnosić.
 Na ten widok Bailly osłupiał. Była to dla niego głowa starożytnej Meduzy.