Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/174

ROZDZIAŁ XVII

BASTYLJA

 Tłum oczekiwał wrzący, upojony, na upalnem słońcu lipcowem.
 Oddział Gonchona połączył się z Maratowskim. Przedmieście S-go Antoniego poznało się i powitało z bratniem sobie przedmieściem Ś-go Marcelego.
 Gonchon, szedł na czele swoich zuchów, Marat zaś znikł.
 Widok był przerażający.
 Gdy zobaczono Billota, okrzyki się podwoiły.
 — Cóż? — rzekł Gonchon, podchodząc ku niemu.
 — To dzielny człowiek — odrzekł Billot.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał Gonchon.
 — Że jest mężny.
 — Nie chce oddać Bastylji?
 — Nie.
 — Upiera się przy oblężeniu?
 — Tak.
 — I myślisz, że wytrzyma je długo?
 — Aż do śmierci.
 — I owszem, będzie ją miał.
 — Ale iluż zginie ludzi! — rzekł Billot, powątpiewając zapewne, czy Bóg dał mu prawo, które przypisują sobie wodzowie i władcy, uprzywilejowani do rozlewu krwi.
 — Ba! — odparł Gonchon — za wiele jest ludzi, skoro chleba nie starczy ani dla połowy ludności. Nieprawdaż? — zapytał, zwracając się do tłumu.
 — Tak! tak! krzyknął lud z dziwną zawziętością.
 — Ależ tam są rowy? — zauważył Billot.
 — Napełni się je w jednem tylko miejscu — odpowie-