Zachowała nazwisko wdowy po panu de Montesson; mąż ją nazywał według okoliczności to panią de Montesson, to pokrótce panią, to nareszcie żoną, kiedy był wśród przyjaciół. Wieczorem, gdy wychodził z towarzystwa, słyszano nic raz jak mówił: Moja żono, czy prędko pójdziem do łóżka?
Wyborny charakter pani de Montesson był długo szczęściem tego księcia i zapewniał jéj własne. Zajmowała się muzyką i polowaniem, którego przyjemności podzielała z księciem. Miała teatr w swym pałacu przy Chaussée d’Antin i sama na nim z mężem grywała.
Książę Orleanu, z urodzenia dobroduszny i otwarty, dobry był w rolach wieśniaków, pani de Montesson w rolach pasterek i zakochanych.
Zamek w Villers-Cotterêts, gdzie się odbyło wesele opisane przez Soulaviego, był wraz z pałacem Sainte Assise rezydencyą księcia Orleanu i należał do uposażenia rodziny, od czasu małżeństwa brata króla Ludwika XIV z Henryką angielską.
Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/26
Ta strona została przepisana.
