Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/144

 — Może z półtrzeciej godziny jenerale.
 — Dermoncourt! — zawołał mój ojciec na swego adjutanta, który spał w przyległym pokoju, i który od początku téj sceny patrzał i słuchał z największą uwagą, nie mogąc domyślić się jaki będzie jéj koniec.
 — Jestem jenerale!
 — Słyszałeś?
 — Co takiego jenerale?
 — Że ten człowiek połknął depesze.
 — Słyszałem.
 — Że je połknął od półtrzeciej godziny.
 — Od półtrzeciej godziny?
 — Otóż ruszaj do aptekarza tutejszego i zapytaj go, co dać człowiekowi, aby zwrócił rzecz połkniętą przed dwiema godzinami, i który z tych środków prędszy będzie miał skutek?
 W pięć minut wrócił Dermoncourt i z ręką przy kapeluszu powiedział z niewzruszoną flegmą:
 — Purgatyw, jenerale.
 — Czy masz go?
 — Mam jenerale.
 Dano lekarstwo szpiegowi, połknął je wy-