Strona:PL Doyle - W sieci spisku.pdf/182

 — Boże mój, wszak pragnę ci dogodzić — odpowiedziała cesarzowa łagodnie. — Skoro ta agrafa ci się nie podoba, już jej więcej nie włożę.
 Obecni rozstąpili się z obydwóch stron, by utworzyć szpaler dla cesarza. Napoleon posunął się naprzód wśród niskich ukłonów, poczem stanął i zwrócił się znów do cesarzowej:
 — Mówiłem ci już nieraz, Józefina że nie mogę znieść kobiet otyłych.
 — Pamiętam o tem zawsze, Napoleonie.
 — Dlaczegoż więc jest tu obecna pani de Chevreux?
 — Myślałam, że nie jest zanadto otyła.
 — W moich oczach tak. Widok jej jest mi wstrętny. Któż to taki?
 Stanął przed młodą damą w niebieskiej sukni i przeszywał ją spojrzeniami. Zmieszała się wobec cesarza i kolana omal się pod nią nie ugięły.
 — To panna de Bergerot — rzekła cesrzowa.
 — Wiele pani ma lat?
 — Dwadzieścia trzy, najjaśniejszy panie.
 — Musisz pani poszukać sobie męża. W pani wieku już czas najwyższy. Dlaczego pani jeszcze niezamężna?
 Biedna dziewczyna strwożona i zawstydzona nie mogła słowa przemówić. Cesarzowa ujęta się tedy za nią i odpowiedziała z uśmiechem, że byłoby stosowniej zwrócić się z tem pytaniem do obecnych młodych panów.
 — A tak, w tem leży trudność — zauważył Napoleon. — Musimy tedy rozejrzeć się za mężem dla pani.
 Obrócił się i spojrzał na mnie pytająco. Struchlałem.