Strona:PL Doyle - W obronie czci kobiecej.pdf/15

rzekłem — ale skoro już tak być musi, godzę się. Kiedyż więc zaczynamy?
 — Zaczynamy? Ty również? Ależ nie, mój drogi, bez ciebie się obejdzie.
 — W takim razie i ty nie pójdziesz — powiedziałem stanowczo. Zapewniam cię słowem honoru, a ty wiesz, że ja danego słowa nigdy nie łamię — jeżeli nie zabierzesz mnie z sobą — wsiadam do dorożki i jadę prosto do policyi powiadomić ją o twoim zamiarze.
 — Ty mi nic nie pomożesz.
 — Zkąd ty to możesz przewidzieć, co się tam stanie? Zresztą postanowienie moje jest niezłomne. Chcę cię przekonać, że nietylko ty, ale i inni ludzie cenią swoją godność osobistą i to może nawet więcej od ciebie.
 Holmes był trochę zniechęcony i zirytowany, ale niebawem twarz mu się wypogodziła. Poklepał mnie poufale po ramieniu i rzekł łagodnie:
 — No dobrze, dobrze, mój przyjacielu. Przyznaję ci zupełną słuszność. Mieszkamy razem od tylu lat, nie byłoby więc nic dziwnego, gdybyśmy nakoniec siedzieli w jednej celi więziennej. Wiesz zresztą co, Watsonie, wcale się nie wstydzę wyznać przed tobą, że nieraz myślałem o tem jakiby to ze mnie był znakomity rzezimieszek. Myśli tej jeszcze się nie wyzbyłem. Zobacz no!
 Holmes wydobył z szuflady małą, skórzaną torebkę. Gdy ją otworzył, zobaczyłem mnóstwo rozmaitych narzędzi.
 — Oto jest wybór najprzedniejszych narzędzi