Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/87

 Oficerowie siedzący na ławkach, zerwali się jak za pociśnięciem sprężyny. W ciszy uroczystej odgłos ich napiętków uderzających razem o podłogę, wydal się przerażający.
 Znalazłem Napoleona takim, jak go przedstawiano wtedy na wszystkich jego portretach. Przysadkowaty, z twarzą tłustą, koloru kości słoniowej; włosy rzadkie, ciemne, z odcieniem płowym.
 Miał na sobie białe kaszmirowe spodnie, frak ciemnozielony z kołnierzem i mankietami czerwonemi, szablę ze złotą rękojeścią w pochwie szylkretowej.
 Pod lewem ramieniem trzymał swój mały kapelusz, ze sławną trójkolorową kokardą, a prawą ręką bawił się małą szpicrutą o gałce metalowej; postępował naprzód z spojrzeniem surowem, z zaciśniętemi ustami.
 — Admirale Bruix! — krzyknął.
 Zadrżałem na ten głos, taki był ostry, surowy.
 — Jestem, najjaśniejszy panie — odpowiedział oficer marynarki, wychodząc z grupy dostojników.
 Napoleon postąpił trzy kroki, lecz z takim wyrazem groźby w oczach, że oficer zbladł i obrócił się do otoczenia, jak gdyby szukał poparcia.
 — Co to znaczy, admirale, że nie spełniłeś moich rozkazów tej nocy?
 — Najjaśniejszy panie, wiatr wschodni zerwał się nagle i myślałem, jeżeli okręty opuszczą przystań...
 — Jakiem prawem pozwalasz sobie pan myśleć, skoro ja rozkazałem?... Czy masz pretensję wiedzieć więcej, niż ja?
 — W sprawie żeglugi, najjaśniejszy panie...
 — W żadnej sprawie, mój panie!
 — Lecz burza, która potem wybuchła, najjaśniejszy panie, dowiodła, że miałem rację.
 — Milcz pan, zabraniam wszelkiego dyskutowania...
 Zapanowała głucha cisza, możnaby słyszeć muchę przelatującą.