Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/131

 — Powiedziałem: „Jego 125 cesarska mość był tu przed minutą”.
 — Kryjesz coś przedemną — rzekła z nieomylną intuicją kobiecą.
 — Nie, wasza cesarska mość, powiedziałem to, co wiedziałem.
 Józefina spoglądała kolejno na Talleyranda, na Berthier’a, a potem na mnie, jak gdyby chciała odgadnąć to, co źle ukrywały nasze powstrzymywane uśmiechy i postawy wprawione w osłupienie.
 — Marszałku Berthier — rzekła w końcu głosem rozkazującym — chcę, żebyś mi powiedział, gdzie jest cesarz i co robi?
 Marszałek, który zwykle miał umysł dosyć ciężki, powiedział kilka słów niezrozumiałych, kręcąc w grubych palcach kapelusz, potem odzyskując trochę spokoju:
 — Ja... ja... ja nie wiem więcej, niż pan de Talleyrand — wykełkotał. — Cesarz nas... nas opuścił może przed trzem a minutami.
 — Któremi drzwiami wyszedł?
 Tym razem Berthier stracił głowę zupełnie.
 — Lecz, wasza cesarska mość, ja... ja nie mogę, nie mogę... nie powinienem... niepodobna mi powiedzieć...
 Wtedy cesarzowa we mnie wzrok utkwiła.
 Wielki Boże, czy i mnie będzie badać? Lecz Józefina zwróciła się nagle do damy honorowej.
 — Chodźmy, pani de Remusat. — rzekła gwałtownie — ponieważ ci panowie nie chcą nic powiedzieć, obejdziemy się bez nich.
 Skierowała się do portjery, strzeżonej ciągle przez Constant’a, a za nią kilka kroków dama honorowa, której twarz pochmurna i chód ociągający, zdradzały, iż bez entuzjazmu wykonywała żądanie cesarzowej.