Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/113

 — Na miłość Boską, najjaśniejszy panie, przebacz mu! — zawołała, padając do nóg Napoleona.
 Lecz on, wściekły, zaczął tupać nogami.
 — Powtarzam pani, iż nie mogę tego zrobić. To, co postanowię dla bezpieczeństwa rządu, jest niecofnione! Czas już, aby jakóbini otrzymali dobrą naukę, w przeciwnym razie za sześć miesięcy będę miał cale przedmieście św. Antoniego na karku!
 Głos stanowczy cesarza, twarz surowa okazywały, że nie da się zmiękczyć.
 Sybilla jednak nie dała za wygranę.
 — Najjaśniejszy panie, on jest niewinny, przysięgam!...
 — W takim razie śmierć jego przerazi innych spiskowców.
 — Przebacz mu, najjaśniejszy panie, a ja odpowiadam za jego wierność i posłuszeństwo na przyszłość!...
 — Panie de Laval, wyprowadź twoją kuzynkę — rzekł cesarz, zwracając się do mnie.
 Constant i ja pomogliśmy podnieść się Sybilli, a kiedy chcieliśmy ją wyprowadzić:
 — Najjaśniejszy panie, mówisz, że przykład potrzebny? Ale jest Toussac!...
 — Bh! gdybym dostał Toussac’a! — pomyślał głośno cesarz.
 — To on i mój ojciec pchnęli Lucjana do buntu... najjaśniejszy panie, prawdziwym winnym jest Toussac!...
 — Lesage i Toussac zarówno są winni — odparł cesarz — w dodatku Lesage’a mamy, a Toussac uciekł.
 — Lecz gdybym odnalazła Toussac’a najjaśniejszy panie?
 Napoleon pomyślał trochę, potem wyrzekł:
 — Jeżeli pani odnajdziesz Toussac’a, przebaczę Lesage’owi.
 — Lecz na to potrzeba czasu, najjaśniejszy panie!...