Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T2.pdf/78

piliśmy do oglądania mapy, opowiedziałem o moim spotkaniu z małpoludem.
 — On musiał być ciągle na tem drzewie — zakończyłem.
 — Skąd pan to wie? — zapytał lord John.
 — Ponieważ miałem bezustannie uczucie, że jakaś wroga istota nas śledzi. Wspominałem panu o tem, panie profesorze.
 — Tak — potwierdził Challenger — nasz młody przyjaciel mówił mi coś w tym rodzaju. On jeden z pośród nas obdarzony jest tą celtycką wrażliwością, która reaguje na podobne objawy.
 — Cała teorja telepatji — zaczął Summerlee, napychając fajkę.
 — Jest za obszerną, abyśmy mogli teraz nad nią się zastanawiać — przerwał mu ostro Challenger, i zwracając się do mnie z miną biskupa, wizytującego niedzielną szkółkę, zaczął mnie indagować: proszę mi powiedzieć — rzekł — czy stworzenie to mogło skrzyżować duży palec na dłoni?
 — Nie zauważyłem tego.
 — A czy miało ogon?
 — Nie.
 — Nogi o palcach chwytnych?
 — Przypuszczam, że nie wspinałoby się tak zwinnie po gałęziach, gdyby nie mogło ich chwytać palcami nóg.
 — W Ameryce Południowej żyje, — o ile mnie pamięć nie myli, a w takim wypadku prosiłbym