Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T1.pdf/57

też Amerykanin, widząc kiedyś podobną illustrację, podświadomie zachował ją w pamięci i potem odtworzył w gorączce.
 — Doskonale — rzekł profesor — nie mówmy o rysunku, ale może pan obejrzy teraz tę kość.
 Kość, o której już wspominał i którą mi teraz podawał, była około sześciu cali długa i grubsza od mego wielkiego palca.
 — Do jakiego stworzenia należy ta kość? — spytał profesor.
 Przyglądałem się jej uważnie, starając się przywołać zapomnianą wiedzę.
 — Mógłby to być bardziej gruby obojczyk ludzki — rzekłem.
 Mój towarzysz wzgarliwie machnął ręką.
 — Kość obojczyka ludzkiego jest zakrzywiona, ta zaś jest prosta. Żłobek, jaki pan dostrzega na jej powierzchni wykazuje obecność grubego ścięgna, co nie mogłoby mieć miejsca przy kości obojczykowej.
 — No, to przyznaję, że nie wiem, co to jest.
 — Nie potrzebuje się pan wstydzić swojej ignorancji, bo cały instytut Kensingtoński nie mógłby dać odpowiedzi na to pytanie.
 I wyjmując z niedużego pudełka kostkę wielkości ziarnka grochu, dodał:
 — O ile mogę sądzić, ta kość ludzka odpowiada