Strona:PL Disraeli - Henryka Temple.djvu/9

wywarły swój wpływ na losy kraju, odgrywając w nim rolę jakiego Cezara albo Alcybiadesa. Piękny, dowcipny, dumny, młody i ruchliwy Armine, mając lat ośmaście, opuścił dom ojców swoich, porzucił niewdzięczną ojczyznę, i ofiarował swoje usługi cesarzowi Austryackiemu. Jego ród dostojny i wiara, zjednały mu jak najpochlebniejsze przyjęcie, zręczność i odwaga wkrótce go odznaczyły. Wnet świat posłyszał o jego romantycznéj odwadze, o miłosnych przygodach, ekscentryczności i intrygach politycznych, gdyż o mały włos nie został wybrany… królem polskim.
 Czy z gniewu, że Austrya wpływem swoim udaremniła jego plany zuchwałe, czy też, jak mówiono pod on czas ośmielił się sam cesarzową prześladować swojemi uczuciami, dość, że sir Ferdynand nagle porzucił służbę cesarską i ukazał się na politycznéj arenie w Konstantynopolu. Człowiek, który przez punkt honoru nie chciał zostać protestantem w kraju rodzinnym, żadnego nie miał skrupułu zostać muzułmanem w Stambule. Baronet angielski wkrótce pozyskał wielkie łaski sułtana; przebrał się po turecku, zastosował do zwyczajów tureckich; wreszcie otrzymał dowództwo jednego z oddziałów wojsk tureckich, w wojnie przeciwko Austyi. Krwawa porażka austryaków, po któréj nastąpił pokój korzystny dla Porty, uśmierzyła gniew sir Ferdynanda; złożył turban i nagle ukazał się w ojczyznie.
 Z tego szkicu, któryśmy nakreślili z ostatnich dziesięciu lat jego życia, odgadnąć łatwo, że za powrotem stał się lwem modnym, a gdy teraz znajdował się wśród Anglii protestanckiéj, jedynie więc do mody mógł mieć pretensyę młody katolik. Dodajmy litościwie do tych niedorzeczności politycznych, rozrzutność szaloną i hojność niesłychaną, w których wyczerpywała się i zużywała żywość jego umysłu i energia dumy. Po trzech latach takiego błyszczenia poślubił lady Barbarę Ratcliffe, kobietę, która dla niego rozwiodła się z hrabią Faulconville.
 Sir Ferdynand niemało sam się przyczynił do tego rozwodu, a jednak opuścił żonę tego samego roku, w którym się z nią połączył, wyjechał do Rzymu, gdzie na pozór przynajmniéj stał się bardzo pobożnym. Ledwie rok upłynął, ofiarował kościołowi cały swój majątek, pod warunkiem, że papież wyznaczy mu pensyę i zamianuje go kardynałem.
 Gdy jego Świętobliwość, nie uważał za właściwe przyjąć téj ofiary, sir Ferdynand w przystępie złego humoru, porzucił Rzym i wrócił do Anglii, aby dopominać się o parostwa Tewkesbury i Armin. Chociaż ostrzegano go, że ulegnie w téj sprawie, o czém sam może był tak dobrze przekonany jak jego adwokaci, sir Fer-