Strona:PL Disraeli - Henryka Temple.djvu/10

dynand wydał przeszło sześćdziesiąt tysięcy funtów szterlingów na to, co nazywał dochodzeniem swojego prawa, i próżność jego hojne zyskała wynagrodzoną za poniesione wydatki w tém zadowoleniu, że nazwisko swoje utrzymał w obec publiczności.
 Wtedy był zadowolony, gdy wzniecał podziw, i gdy na pozór łączył wszystkie swoje siły, aby zostać królem polskim, kardynałem czy też parem, to właściwie korona, purpura rzymska i płaszcz parowski były dla niego rzeczą podrzędną w porównaniu z efektem, jakie wyrachowane jego usiłowania wywoływały w Europie.
 Za drugim powrotem do kraju sir Ferdynand nie ukazał się w wyższym świecie. Dla takiego człowieka świat ów ze sztucznem ożywieniem i powierzchownym entuzyazmem, był nieznośną nudą i pospolitością do rozpaczy przywodzącą.
 Zamknął się w zamku Armińskim, zapowiedziawszy światu, że będzie pisał swój pamiętnik. Ten pamiętnik, odbudowanie zamku, dochodzenie praw swoich przed Izbą lordów w zupełności z jego zadowoleniem zajmowały mu czas cały, bo przez kilka lat siedział spokojnie aż do chwili, kiedy wybuchła rewolucya francuska. Z pośpiechem zaraz udał się do Paryża, i został członkiem klubu Jakóbinów i Konwencyi Narodowéj. Nazwisko obywatela Armina znajduje się pomiędzy królobójcami. Być może iż przez zwoje wotum chciał pomścić utratę korony polskiéj, a jeszcze bardziéj dotkliwą wzgardę, jaką mu okazała matka Maryi-Antoniny. Wszelako, gdy padły ofiary królewskie, odkryto, że obywatel Armine przyrzekł ocalić je, rozniecić powstanie w Wandei, pod warunkiem, że zostanie Namiestnikiem królewskim. Podczas procesu, który z powodu charakteru oskarżonego i saméj natury oskarżenia, głębokie w świecie sprawił wrażenie na wielką uciechę się Ferdynanda, ten najmniejszego kroku nie uczynił na usprawiedliwienie swoje, i zdawał się chlubić swoją rycerskością. Poprowadzony n rusztowanie, poniósł karę z największym spokojem, oświadczając publicznie, iż gdyby żył dłużéj dwadzieścia cztery godzin, wszystkoby inaczéj wypadło i unikniętoby zaburzeń, które przewidywał w Europie.
 Lady Barbara, nieszczęśliwa ofiara próżności i namiętności sir Ferdynanda, obdarzyła go synem, sir Ratcliffem, którego ojciec nie znał wcale. Gdy syn ten żył w smutku i osamotnieniu, wychowanie wiernie rozwinęło w nim usposobienie umysłu z natury melancholicznego i powściągliwego. Duma rodowa i surowość zasad religijnych od najwcześniejszéj młodości skłaniały go do