Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/263

 — O panu... — odrzekł mąż Henryki, podnosząc głowę i patrząc mu w oczy.
 — O mnie!
 — Tak. Czy jesteś pan zdolnym do postanowień stałych?
 — O ile tylko można nim być.
 — I człowiekiem czynu?
 — Jestem gotów na wszystko.
 — Masz pan piękne nazwisko...
 — Historyczne i bez skazy. Możesz pan sprawdzić... nie lękam się.
 — Masz pan rodzinę?
 — Nie mam nikogo. Ostatni członek mej rodziny zmarł przed rokiem. Jestem ostatnim z rodu.
 — Posiadasz pan aspiracje?
 — Jak jakie. Nie pragnę władzy lub jakiejkolwiek roli w polityce, ale chcę używać życia w całem znaczeniu tego wyrazu.
 — Do tego potrzeba posiadać majątek.
 — Dałem sobie słowo, że zdobędę, go i dotrzymam...
 — Pańskie sumienie?
 — Dość elastyczne.
 — Skrupuły?
 — Uważam je za bagaż zbyteczny.
 — Serce?
 — Zupełnie wolne i mam nadzieję, że pozostanie niem zawsze.
 — Źródło dochodów?
 — Wygrane w karty i należne mi od pana sto pięćdziesiąt tysięcy franków — Które wypłacę panu.
 — Nie wątpię o tem.
 — Gdybym uczynił pana posiadaczem dwustu ty-