Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/264

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

sięcy franków rocznego dochodu, czy ustąpiłbyś mi pan połowę?
— Z wdzięcznością... Ale jakim sposobem?
— Pomówimy o tem później — przerwał Gilbert. — Na teraz uregulujmy.
Rollin otworzył szufladkę biurka, wyjął paczkę biletów bankowych, odliczył z niej trzydzieści siedm tysięcy pięćset franków i rzekł:
— Oto masz pan czwartą część należności; a ponieważ pragnąłbym wycofać weksle, na ich miejsce więc wystawię panu trzy obligi na taką samą sumę.
Napisał je i podał vice-hraciemu, który w zamian zabrał ze stołu pieniądze i zwrócił cztery weksle.
Gilbert po obejrzeniu ich zawołał zdziwiony:
— Ależ na nich nie ma cesyi!
— Niema, gdyż Duplat miał wówczas rękę złamaną i nie mógł pisać. Ale w tym wypadku główną rzeczą jest posiadanie. Zresztą cóż pana to obchodzi skoro papiery, tak mocno kompromitujące cię, są w twoich rękach? Rzecz bardzo naturalna, że winieneś vice-hrabiemu de Grancey. Co odpowiedziałbyś w danym razie, gdyby cię zapytano, jakim sposobem kryminalista Serwacy Duplat może być pańskim wierzycielem na sto pięćdziesiąt tysięcy franków?
Ze słów tych Gilbert wyprowadził wniosek, że ostatni potomek szlachetnego rodu Granceyów nie kupił, lecz skradł te weksle byłemu kapitanowi komuny.
Zresztą, mało go to obchodziło, czy vice-hrabia jest łotrem, i owszem, gdyż to ułatwiłoby mu wykonanie pewnego projektu.
Schował papiery do szufladki biurka i zamknął ją na klucz.
— A teraz, skoro uregulowaliśmy interes — rzekł Grancey — podajmy sobie dłonie.
— Jak przyjaciele.