Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/251

dam odziedziczony po matce niewielki majątek i ten wystarczy nam.
 — Ale nie możesz pozwolić na roztrwonienie majątku twej żony. Zresztą wola zmarłego powinna być wykonaną święcie. Nie mogąc prowadzić walki z Gilbertem, pozostaje ci więc tylko jedno: czekać, aż Błanka dojdzie do pełnoletności i będzie rozporządzała własną osobą.
 — Czekać tale długo?
 — A cóż to znaczy, gdy chodzi o przyszłość? Tymczasem będziesz pracował i wyrobisz sobie powabne stanowisko w świecie. Wierz mi moje dziecko, dobrze ci radzę.
 — I usłucham rad księdza — odrzekł serdecznie ściskając dłoń kapłana — ale ciężko mi będzie żyć zdala od Blanki i jej matki.
 — Przecież nie mówię, że nie zobaczysz ich nigdy. Owszem, będziesz je widywał częściej niż myślisz.
 — Gdzie?
 — Tutaj. Ponieważ ja nie mogę chodzić do nich, więc one będą mnie odwiedzały. U mnie kuzynka moja powie ci, że pragnie nazwać cię swoim synem.
 — Księdzu będę zawdzięczał moje szczęście! — Zawołał Lucyan powstając.
 — Kiedy zamierzasz jechać do Joigny dla porozumienia się z dyrektorem szpitala?
 — W końcu tego tygodnia.
 — Przez ten czas otrzymam wiadomości o Henryce i Maryi Blance, jeżeli więc przyjdziesz, to ci zakomunikuję.
 — Lucyan podziękował księdzu i pożegnał go.
 Były wikary od św. Ambrożego nie mylił się przypuszczając, że choroba Henryki wywołaną została gwałtowną sceną z Gilbertem.